W poszukiwaniu wymówek na dzisiaj

Wtorek, 12 maja 2015 · dodano: 12.05.2015 | Komentarze 4

Po wczorajszym dłuższym dystansie zastanawiałem się czy mi się chce dzisiaj kręcić jakiekolwiek kilometry. Od tego myślenia o mało co by mi się nie spalił ostatni sprawny zwój myślowy. W końcu stanęło na tym, że idzie załamanie pogody i matka natura może mnie uziemić bez pytania czy mi się to będzie podobało, czy nie. Jedno było pewne, sił samych z siebie wystarczyło mi tylko do wstania z łóżka i dojścia do ekspresu z kawą. Wraz z kolejnymi łykami przepysznego naparu zaczynały wracać moje funkcje życiowe, a nawet otworzyło się drugie oko. W trakcie ubierania znalazłem zapomnianego przez całą ludzkość banana który stał się moim łupem i śniadaniem w jednym.

Wyprowadziłem rower, wsiadłem na niego i ruszyłem. Muszę powiedzieć, że pierwsze 500 metrów to była istna sielanka. Nic nie bolało, były siły, chęci, moc i prędkość. Po tym odcinku gdy już zaczynałem się radować, że jest lepiej niż myślałem, jakby mi ktoś nalał w nogi ołowiu ze wszystkich akumulatorów świata. Nastąpił chwilowy dramat, ale moment zwątpienia szybko minął i zaraz wszystko wróciło do normy. No prawie do normy.

Przez miasto przejechałem w normalnych okolicznościach, za Golęcinem gdy ruch samochodowy zrobił się umiarkowany wpadłem w swój rytm i tak dojechałem do półmetka gdzie zawróciłem bez zbędnego marudzenia i zabrałem się za tłuczenie kilometrów powrotnych po tej samej trasie. Jadąc al. Solidarności starsza pani stojąc na chodniku i widząc mnie jadącego zaczęła klaskać. Miłe to było. Na Serbskiej ścignąłem się ze świateł z dwoma eL-kami i odniosłem spektakularne zwycięstwo które przyszło tym łatwiej, że tam jest mocno z górki, a szkolących się kierowców obowiązuje zakaz przekraczania dozwolonej prędkości, która na tym odcinku wynosi 50km/h. W końcu doczłapałem się do domu, wypiłem dzban wody i wpadłem w codzienną rutynę przygotowań przed pracą. Zdążyłem jeszcze wyczyścić łańcuchy, bo oba już zrobiły swoje kilometry. Co jak co ale o napęd trzeba dbać.

Do trzech razy sztuka

Poniedziałek, 11 maja 2015 · dodano: 11.05.2015 | Komentarze 4

Wczoraj troszkę dłużej posiedziałem wieczorem, a w zasadzie w nocy, więc musiałem nastawić budzik jeśli chciałem sobie ciut dalej pojechać. Punkt 9.00 znienawidzony dźwięk wyrwał mnie z objęć sennych majaków i od tego momentu zacząłem szukać wymówek aby polenić się w domu i nigdzie nie ruszać. Kijem musiałem wygonić z siebie „lenia chochlika”, ale się udało. Na śniadanie wjechał niezawodny makaron z sosem bolońskim, który uwielbiam niezmiennie od lat, kawa i w zasadzie już byłem gotowy do drogi.

Ruszyłem w kierunku Mrowina czyli tam gdzie większość moich jazd porannych, ale dzisiaj nie był to półmetek, tylko pierwszy etap treningu. Po dojechaniu do tej miejscowości skręciłem na Szamotuły. Droga bardzo fajna, asfalt prosty, ruch umiarkowany. Chwila moment i znalazłem się w Szamotułach, gdzie natrafiłem na drewniane rzeźby wystawione przy jednym ze skrzyżowań. Jak niewiele potrzeba aby zmienić monotonię zwykłego szarego miejsca. Dalej skierowałem się na drogę do Wronek, która prowadziła przez pola obsiane głównie rzepakiem, który pachnie o tej porze roku niesamowicie. Mijając kolejne miejscowości dotarłem do Wronek, darując sobie tym razem oglądanie murów więzienia i skierowałem się na „Orlen” przy którym zrobiłem sobie pierwszą przerwę, która w zasadzie nie była mi koniecznie do szczęścia potrzebna, ale bidony już się wysuszyły. Skoro już kupiłem wodę to nie mogłem pominąć Princessy orzechowej ;-). Usiadłem za stacją na trawie w słoneczku, zjadłem to co zabrałem z domu, poprawiłem wafelkiem, uzupełniłem bidony i ruszyłem dalej chociaż nygustwo już zaczynało mnie dopadać. Leń już wyczuł swoją szansę i zaczął namawiać do dłuższej przerwy. Nie ma lekko, z leniem trzeba walczyć zawsze i wszędzie, bo ON zjawia się zawsze w najmniej oczekiwanym momencie. Tym razem nie przegapiłem prawidłowego zjazdu na trasie, a co za tym idzie nie dałem sobie szans na nadrobienie kilkudziesięciu kilometrów jak to miało miejsce ostatnio, gdy tędy jechałem. Przed Obrzyckiem miło mnie zaskoczył świeżo wylany asfalt, ale przy okazji drogowcy usunęli na czas remontu drogowskaz informujący o skręcie na Oborniki. Oczywiście nie pamiętałem gdzie skręcić i w ten sposób znalazłem się w centrum tej miejscowości i dopiero zapytany rowerzysta skierował mnie na właściwą drogę przez remontowany most. Pierwszy odcinek za Obrzyckiem obfitował w zakręty, ale później jechałem już tylko długimi prostymi po kompletnych pustkowiach. Przed Obornikami pojawiła się setka na liczniku, a po chwili wjechałem do tego miasta i kierując się na Murowaną Goślinę w oko wpadł mi punkt z kebabem. Co jak co, ale nie mogłem sobie odmówić przyjemności skosztowania i ocenienia co jest warte to kultowe danie w tym miejscu. Naprawdę zostałem mile zaskoczony jakością. Dużo nie przesadzę jeśli powiem, że w Poznaniu długo bym musiał szukać tak dobrego kebaba. Wszystko co dobre szybko się kończy, oblizałem paluchy i musiałem się zebrać na ostatni odcinek dzisiejszej pętli. Przed Murowaną kilkukilometrowy odcinek drogi, który tradycyjnie nic się nie zmienia ze swoimi łatami i jakością wołającą o pomstę do nieba. Od Murowanej to już była ostatnia prosta o długości około 15 km - bez żadnych niespodzianek i po pokonaniu „wjazdu na dobicie bikera” znalazłem się pod domem. W windzie (nie chciało mi się już łazić po schodach) zobaczyłem, że dzisiejszy przejechany dystans wyniósł 139,27 km. Gdybym to zobaczył zanim wszedłem do klatki schodowej, to pewnie bym dokręcił do równego wyniku, ale że już jechałem na górę to mi się nie chciało cofać. Tak jak pisałem wcześniej: bójcie się lenia, który może być wszędzie i zaatakować w najmniej oczekiwanym momencie.

Pogoda na dzisiejszy wypad była wymarzona, idealna, po prostu bajeczna. Nie było się do czego przyczepić. Wróciłem zadowolony i szczęśliwy. Na przyszłość o taką pogodę poproszę w moje wolne dni od pracy.

Jednak przede wszystkim cenię sobie to, że w końcu za trzecim razem ta pętla wyszła prawidłowo bez niespodzianek, bez błądzenia, a nie jak to miało miejsce do tej pory:

- za pierwszym razem pękł oplot w oponie i od Obornik uniemożliwił mi dalszą jazdę kończąc moją jazdę z dystansem 110km,

- za drugim razem pogubiłem się bez mapy, nadrobiłem sporo drogi i zakończyłem jazdę ze zrobionym dystansem 184km.


                                                                             Jedna z rzeźb w Szamotułach



                                     Wszyscy wstawiają fotki rzepaku, to i ja sobie pozwolę jedną zapodać ;-)



                                                                                            Piknik Wronki City



                                                                                        Droga marzenie

Stój, ostre strzelanie.

Sobota, 9 maja 2015 · dodano: 09.05.2015 | Komentarze 5

Żeby nie było. Zaproponowałem M. żebyśmy razem gdzieś pojechali, kręcąc spokojnie nogą, a nawet dwoma. Każdy dwoma nogami!!! Co za rozrzutność. Ale M. spojrzała na mnie jakoś tak dziwnie z byka i stwierdziła, że jedzie kupić kwiatki na balkon. Na jej propozycję wspólnej jazdy na te zakupy, momentalnie przypomniałem sobie, że muszę jeszcze węgiel na zimę z trawnika przed blokiem uprzątnąć, żeby mi termity go nie zjadły, bo nie będzie zimą co do gara włożyć ;-). Nie wiedzieć dlaczego, nie spotkało się to z jej entuzjazmem ale przyjęła to jakoś do wiadomości.

Ledwie wyszła z domu, to ja zaraz przebrałem się w kolarską uprząż i wyruszyłem ukręcić kilka kilometrów. Skoro dzisiaj dzień weekendowy, to zachciało mi się lekkiej odmiany i na cel obrałem poligon wojskowy w Biedrusku.

Cieplutko, słoneczko, lekki wiaterek w plecy i to wszystko wystarczyło aby czerpać radość z jazdy pełnymi garściami. Do Psarskiego wszystko na spokojnie tak jak zawsze, potem odbiłem na Złotniki i po kilku kilometrach znalazłem się przy wjeździe na poligon. A tu mała niemiła niespodzianka. Wyświetla się przy szlabanie napis STÓJ, OSTRE STRZELANIE. Grzecznie stanąłem, spytałem stojącą młodzież czy poligon dzisiaj zamknięty i otrzymałem odpowiedź, że wszyscy wjeżdżają. W sumie nie było napisane zakaz wjazdu. Wjechałem, przejechałem, pocisków w locie żadnych nie widziałem i w ramie roweru też żaden nie utkwił. Kask na głowie miałem to czułem się nad wyraz bezpieczny hehe. Końcówka drogi przed Biedruskiem to prawdziwy tor przeszkód dla szosówki, ale jeśli bym miał być prorokiem, nie postawiłbym mojej szklanej kuli na to, że w niedługim czasie ktokolwiek wyremontuje tę drogę. Kolejnym etapem był dojazd do Murowanej Gośliny, tak troszkę od tyłu, na okrętkę, aby wyszło ciut więcej kilometrów i w końcu znalazłem się na drodze wiodącej w linii prostej do Poznania. Fajnie, że droga prosta, tylko dlaczego od tego momentu miałem przez 15 km wiatr prosto w czoło? Prawidłowa odpowiedź na to pytanie brzmi: BO TAK. Niestety taki już los rowerzysty, że raz ma się wiatr w twarz, raz w czoło, a raz prosto w mordę. Na koniec zafundowałem sobie stromy podjazd na osiedle, gdzie będąc tuż przed szczytem górki zarzekałem się, że już nigdy tędy nie pojadę bo mnie to wykańcza ale zaraz mknąc lekko z górki uśmiechałem się do siebie myśląc, że jednak nie było tak źle.

Wpadłem szczęśliwy do domu, zastałem M. przy porządkach domowych i dla świętego spokoju skryłem się pod prysznicem, aby czasami nie zostać poproszony o pomoc. Potem już miałem spokój, bo jak wiadomo, że z mokrą głową nie będę nic robił, aby czasami się nie przeziębić, a wycierać mi się jej nie chciało. W końcu licho nie śpi, a słoneczny dzień nie gwarantuje 100% odporności na przeziębienia ;-)



                                                        Kazali stać, to grzecznie chwilkę postałem.

Nowa guma. Mała rzecz a cieszy.

Piątek, 8 maja 2015 · dodano: 08.05.2015 | Komentarze 5

Poranne codzienne obowiązki poza domem uświadomiły mi, że od lata dzieli nas cienka, cieniutka linia. Na dzień dzisiejszy jak dla mnie było idealnie jeśli chodzi o pogodę. Najważniejsze, że nie musiałem ubierać na siebie przed wyjściem kilku warstw ciuchów.

Przed wyruszeniem na rozruch przed pracą musiałem podjąć decyzję czy wymienić uszkodzoną oponę, czy jeszcze zaryzykować i zrobić ostatni kursik na starej gumie. Życie dostatecznie wiele razy mnie pokarało za moje nygustwo, więc kosztem kilkunastu minut wymieniłem na nową.

Ostatnio mi zarzucono, czy nie znam innych tras i tej uczę się na pamięć. A co ja na to poradzę, że tam mi się dobrze jeździ, no i przede wszystkim jest za każdym razem duża szansa, że nie zabłądzę przy moich zdolnościach nawigacyjnych ;-).

Czyli ruszyłem niezmiennie ostatnio na Rokietnicę plus rzut beretem do Mrowina. Pogoda idealna i naprawdę chciało by się pokręcić gdzieś dalej, ale niestety z braku trafienia kumulacji w Lotto muszę nadal pracować, a co za tym idzie, po przyjemnościach związanych z jazdą rowerem ruszyć dupsko do roboty co niejako z automatu nie pozwoliło na dalszy wypad. Za Strzeszynkiem udało mi się wyprzedzić traktor (stary model, a wiec ten wolniejszy hehe) i bez przeszkód dotarłem do Mrowina, gdzie zrobiłem nawrót i bez ociągania ruszyłem w drogę powrotną. Cała droga powrotna przebiegła bez jakichkolwiek sensacji i szczęśliwy z kolejnego dnia pięknej pogody zameldowałem się w domu.

Kolejnym sygnałem dla mnie, że jest już ciepło, było wysuszenie dwóch bidonów. Jak przyjdą upały będę musiał dokupić wózeczek do roweru aby ciągnąć za sobą większy zapas picia i jakiś mały basen podróżny ;-)


                                                                                         Nówka nierdzewka ;-)



                                                       Nawet nie ruszył w pościg za mną. Cienias hehe

Umarła guma :( Niech spoczywa w spokoju na śmietniku.

Czwartek, 7 maja 2015 · dodano: 07.05.2015 | Komentarze 8

Okna mam od wschodu i w słoneczne dni od samego rana mam ciepło w domu, żeby nie powiedzieć upalnie w taki dzień jak dzisiaj. Przed treningiem miałem ochotę ściągnąć z siebie skórę tak mi było gorąco, mimo otwartego balkonu. W tym celu obgryzłem kawałek skórki wskazującego palca i zaraz mi się zrobiło chłodniej ;-). Muszę przyznać, że strasznie się gramoliłem dzisiaj z wyjściem, wyszukując coraz to nowe powody aby opóźnić trening. Naprawdę niewiele brakowało, a pozmywałbym naczynia hehe. W końcu nadeszła wiekopomna chwila i ruszyłem w stałym kierunku, chociaż muszę przyznać, że chodziło mi po głowie kilka innych tras. No ale starych drzew się nie przesadza i tras też się nie zmienia na ostatnią chwilę.

O korku przed pierwszym przejazdem nie muszę chyba wspominać. Przedarłem się przez miasto, wyskoczyłem za Golęcin i poczułem na sobie dlaczego drzewa tak wdzięcznie się gięły, gdy patrzyłem na nie z okna mieszkania. Wiało strasznie, czołowo, nieugięcie i bez przerwy. Pociecha z tego taka, że była szansa na wiatr w plecy w drodze powrotnej, jeśli łaskawca nie zmieni swego kierunku. Z uporem maniaka popedałowałem do Rokietnicy i wówczas ruszyło mnie sumienie, aby skoczyć o rzut beretem jeszcze kawałek dalej w ramach pokuty za wczorajsze meczowe piwka. Inna sprawa, że pierwsza połowa była na tak galaktycznym poziomie, iż odgryziony wraz z pierwszym gwizdkiem kapsel z butelki, wypadł mi z zębów wraz z opadającą szczęką, dopiero po zakończeniu pierwszej połowy. To jest po prostu niemożliwe aby można było grać na takim poziomie.

Tak oto dotarłem do Mrowina, zrobiłem nawrót przez lewe ramię i rozpocząłem powrót z wiatrem w plecy. Nie wiem czy inni się ze mną zgodzą, ale mi się jedzie zdecydowanie lepiej jak wiatr mnie pcha od tyłu. Ale może to tylko ja jestem inny ;-). O dziwo nie stałem dzisiaj na żadnym zamkniętym przejeździe, nikt mnie nie otrąbił, nie przejechałem na żadnym czerw….hmm nikt mnie nie otrąbił ;-) i bezpiecznie dotarłem na osiedle, gdzie kupiłem śniadanie, które tylko raz mi wypadło z kieszonki ( Monika sorry, że makrela którą Tobie zostawiłem jest lekko kontuzjowana, ale jak widać nie opanowała jeszcze trudnej sztuki upadków hehe ).

Po całym porannym rytuale tak z ciekawości obejrzałem sobie moją tylną oponę i ze zdziwieniem stwierdziłem, że w jednym miejscu przetarła się i widać oplot. Niestety czeka mnie wymiana, ale nie wiem czy zdążę to zrobić przed jutrzejszą jazdą. Nie wiem też czy wytrzyma jeszcze jeden trening. Czas pokaże.


                                                            Da jeszcze radę czy nie da? Oto jest pytanie.

Przymusowy pit-stop i karne minuty

Środa, 6 maja 2015 · dodano: 06.05.2015 | Komentarze 5

Oj na żarty się zebrało tym gamoniom z pogodynek. Na wczoraj zapowiadali „deszcze niespokojne” i nic nie było. Na dzisiaj grozili, że przyjdzie od rana „burza mózgów” połączona z „wichrami namiętności” i nadal pięknie i spokojnie. Całe szczęście, że człowiek jest już dorosły i nie wierzy we wszystko co mu mówią. Prawdą jest, że sam poranek zapowiadał się „na dwoje babka wróżyła”, niby ładnie, ale jednak chmury nadciągały o barwie rozlanego inkaustu na szacie pierwszorocznego żaka. Aby dać sobie czas na ocenę pogody, zrobiłem kawę i z jedną kolarską skarpetą gotową do ubrania w ręce, stałem na balkonie groźnym wzrokiem mierząc ciemne chmury. W końcu zapadła decyzja na najwyższym szczeblu – następnym razem ciut więcej cukru do kawy hehe.

Nie było co dalej deliberować, najwyżej mnie zmoczy i zawrócę. Przynajmniej umyję się pierwszy raz tej wiosny ;-). Ruszyłem tradycyjnie do Rokietnicy, tradycyjnie też zaraz wpakowałem się w korek przed pierwszym przejazdem kolejowym i dalej szanując na miarę możliwości przepisy, poruszałem się ścieżkami rowerowymi. No i mnie za to pokarało.

Na siódmym kilometrze dziwnie mnie rzuciło. Coś nie grało. Szubki rzut oka i okazało się, że w przednim kole laczek. Błyskawiczny pit-stop, podpompowałem ręcznie tyle tylko aby dojechać do stacji, a tam kompresorem doładowałem do 5 ATM. Więcej się nie dało. Trudno. Ruszyłem dalej wykonać plan kilometrów na dzisiaj, jednak pewien niepokój pozostał, bo już nie miałem gumy na zmianę w zapasie. Łatki były w razie czego, ale to zabiera więcej czasu o szukaniu dziury na sucho nie mówiąc. Bez najmniejszych przeszkód dotarłem do półmetka, a nawet kawałek dalej, bo kojarzyłem tam serwis rowerowy w którym chciałem dopompować koło do wymaganego ciśnienia. Nawet udało mi się go znaleźć, ale niestety czynny jest dopiero od 11.00 Zawróciłem i jadąc myślałem jak to dzisiaj mi się ciężko jedzie. Zrzuciłem to na karb mojej niedawnej choroby i co za tym idzie ucieczki formy. W Kiekrzu zobaczyłem z przeciwka jadącego szosowca z taką prędkością, że aż asfalt się przed nim rozstępował niczym Morze Czerwone przed… hmmm, dobrze wiecie przed kim, a przynajmniej powinniście wiedzieć ;-). Nawet znalazł mikrosekundę aby mnie pozdrowić i wtedy okazało się, że to Tomasz vel Trollking we własnej osobie. Zawrócił, pogadaliśmy chwilkę, zarysował się jakiś szkic planu na poniedziałek i każdy pojechał w swoją stronę kontynuować trening przed pracą.

Dziwnie coraz więcej sił kosztowała mnie jazda. W końcu doczłapałem się do domu, a przy wprowadzaniu roweru do klatki schodowej poczułem dziwny opór w toczeniu się roweru. Oczywiście zakładając koło musiałem trącić klocki hamulcowe, albo zbroiłem coś innego. W każdym razie efekt był taki, że całą drogę jechałem z lekko zaciśniętym hamulcem.

Nie na darmo w domu wisi dyplom „Sieroty miesiąca” ;-)

Mimo wszystko uważam poranek za mile rozpoczęty, głównie dzięki pomyłce czarnoksiężników od przepowiadania pogody, którzy na szczęście się pomylili i nie spadła na mnie nawet kropelka deszczu. Teraz już nie jest fajnie, bo siedzę w robocie i nic mi nie wychodzi :-(

W objęciach ciepłych powiewów wiatru

Wtorek, 5 maja 2015 · dodano: 05.05.2015 | Komentarze 5

Po ponad dwóch tygodniach przymusowego rozwodu z szosówką dzisiaj nastał dzień w którym miało nastąpić pojednanie. Chyba to było powodem dziwnie rwanego snu w nocy, przebudzeń nad ranem i ogólnego niepokoju w organizmie. Ostatecznie wstałem przed ósmą, zjadłem jakiś jogurt, odnotowałem wietrzysko za oknem i zebrałem się w sobie do wyjścia. Po tylu dniach przerwy troszkę dziwnie odczuwałem pierwsze metry jazdy. Pokonałem pierwszy osiedlowy zakręt, depnąłem mocniej na pedały i…. jak mi nie wyjechała mistrzyni kierownicy z podziemnego garażu w bloku, pozostawiając mi tyle czasu na reakcję, ile miały śpiące ślimaki na ewakuację z Hiroszimy, przy pierwszym rozbłysku atomówki nad głową. Tylne koło zblokowało mi na chwilę i ogólnie jakoś udało się wybronić z tej sytuacji. Mijając o włos paniusię wydarłem się ile miałem sił: Pojebało cię czy co?

Tak wiem, moje zachowanie było naganne. Naprawdę nie powinienem. Popełniłem straszliwy błąd. Z mojej strony to się już więcej nie powtórzy. A MIANOWICIE NIE POWINIENEM PYTAĆ „CZY CO?” Zachowanie białogłowy dobitnie świadczyło o tym, że ją pojebało. Jak można wyjeżdżać z garażu, skręcać w lewo i patrzeć tylko w prawo??? Chyba że coś się zmieniło na kursach. Pewne jest jedno. To zadane pytanie słyszeli wszyscy mieszkający z tej strony bloku, plus kilkunastu pieszych.

Opisana sytuacja błyskawicznie sprowadziła mnie na ziemię i nakazała czujność w każdej chwili istnienia na tym padole łez. Kawałek dalej wpakowałem się w korek przed przejazdem kolejowym, a po pokonaniu go obrałem tradycyjnie kurs na Rokietnicę. W pierwszą stronę wiatr wiał przeważnie w plecy, a więc jechało mi się łatwiej i szybciej. Na tyle szybko, że nie zauważyłem jakiego koloru było światło na mijance w Kiekrzu ;-). Kawałek dalej zrobiłem nawrót przy dworcu i tym razem z przewagą wiatru czołowego jechało mi się ciężej, na tyle ciężko, że nie zauważyłem jakiego koloru było światło na tej samej mijance od drugiej strony ;-). Tradycyjnie już MUSIAŁEM wpakować się na chociaż jeden zamknięty przejazd kolejowy, a taki mi się trafił na Psarskim.

W kilku punktach kwitła przydrożna sprzedaż truskawek, ale jakoś dziwnie jak dla mnie wyglądały, a osoby je sprzedające wzbudzały we mnie tyle zaufania co trutka na szczury w jajku niespodziance ;-). Temperatura idealna, nareszcie zrobiło się ciepło, na wiatr nie narzekałem, bo był znośny. W takim radosnym nastroju dotarłem do domu, a najradośniejszym był fakt, że nie spotkałem żadnej burzy zapowiadanej tak radośnie wczorajszego wieczora przez Wróżbitów z fusów zwanych potocznie Pogodynkami.

Super "PRO" własnego pampersa

Piątek, 17 kwietnia 2015 · dodano: 17.04.2015 | Komentarze 2

KAPEĆ!!! Właśnie to rzuciło mi się rano w oczy, gdy tylko spojrzałem na rower. Trudno, nie było co się wściekać, bo jeśli przebiłem dętkę to takie rzeczy się po prostu zdarzają. Krótka inspekcja koła wykazała jednak, że powietrze uchodzi spod wymienionego wczoraj zaworka. Dokręciłem mocniej, napompowałem i poszedłem na zakupy. Po śniadaniu sprawdziłem ciśnienie i brakowało dwóch atmosfer. Czyli jednak działo się coś jeszcze. Zdemontowałem dętkę, sprawdziłem i jednak była minimalna dziurka. Załatałem, poskładałem wszystko do kupy, przy okazji podregulowałem hamulce i byłem gotowy do drogi.

Na dzień dobry pierwszy przejazd kolejowy zamknięty. Odczekałem i ruszyłem dalej pod cholerny wiatr co wieje ostatnio każdego dnia. Już mnie to zaczyna drażnić, bo co z tego, że powrót jest szybki i łatwy, skoro w pierwszą stronę człowiek musi się męczyć z takimi oporami jakby jechał pod wodą. Na mijance w Kiekrzu tradycyjnie czerwone światło, tradycyjnie nie dotyczące mojej skromnej osoby ;-), potem jeszcze kawałek i już byłem na półmetku. Szybki nawrót, i z wiatrem w plecy pomykałem znacznie szybciej w stronę domu. Znowu czerwone na mijance hehe, a po kilku kilometrach zamknięty przejazd grrr!!! Gdy tak sobie stałem przed szlabanami, podjechał koleś na Crossie, cześć – cześć, pogadaliśmy o tym i o owym i krótko przed otwarciem zapór dojechał do nasz ktoś na szosówce. Ani cześć, ani pocałuj mnie w dupę ale ok, obowiązku nie ma. Po otwarciu przejazdu, koleś od rozmowy pożegnał się wiedząc, że pojadę szybciej i ruszyliśmy. Kontem oka widziałem, że ten na szosie wiezie się za mną, ale prawie zawsze jeżdżę sam więc nie robiło mi to zbytniej różnicy. Po kilku kilometrach, gdy ja zwolniłem za autobusem który się zatrzymywał na przystanku, on mnie wyprzedził i pojechał dalej. Nadal ani cześć, ani dziękuję, ani pocałuj mnie w dupę. Czy wiele trzeba się starać aby być takim burakiem? Zawziąłem się, po chwili dogoniłem aby mieć satysfakcję i odpuściłem żeby takie buractwo na mnie nie przeszło metodą kropelkową. Kawałek dalej pozdrowiłem jadącego z przeciwka szosowca, ale ten wolał udawać, że ogląda bieżnik w swojej PRO oponie niż odkiwnąć. W sumie może też mam jakiś super wzór na oponie i powinienem się ciągle w niego wpatrywać ;-).

Po minięciu Golęcina, czar jazdy bez zatrzymywania tradycyjnie prysł, bo to jak wiadomo oznacza wjazd do miasta z całym dobrodziejstwem świateł, wielu aut i tłoku na ulicach. Po kilku kilometrach tego przedzierania się byłem w domu zadowolony, że natura nie zesłała dzisiaj deszczu i pozwoliła na ukręcenie kilku kilometrów.

Kosiarz zamkniętych przejazdów

Czwartek, 16 kwietnia 2015 · dodano: 16.04.2015 | Komentarze 6

Jako że miałem dzisiaj rano kilka sekund więcej dla siebie niż zazwyczaj, to przed jazdą zabrałem się za wymianę uszkodzonego zaworka wentyla, oraz zmieniłem łańcuch na czysty, wymyty i nasmarowany jedynym słusznym smarem, który jest sześciokrotnie przepłacony ale trzy razy lepszy od innych ;-). Wymiana zaworka przebiegła o dziwo nawet bezboleśnie i nawet nie uszkodziłem przy tym całości sprzętu co u mnie wcale by nie było takie dziwne. Reszta to była bułka z masłem.

Wszystkie poranne czynności wykonywałem przy otwartych drzwiach balkonowych, co jest o tyle ważne, że w ten sposób starałem się wyczuć warunki panujące na dworze. Gdy przyszła kolej na ubieranie się, Diabeł szeptał mi do ucha: PSSS, UBIERZ SIĘ NA KRÓTKO, INACZEJ SIĘ ZAGOTUJESZ, JEST BARDZO CIEPŁO ;-)

Jak by nie spojrzeć, Diabeł to jednak figura, jest znany na całym świecie więc pewnie by mnie nie okłamał. Jednak coś mi w tym wszystkim nie do końca pasowało i założyłem długi zestaw. Po pierwszych trzystu metrach jazdy już wiedziałem, że dobrze zrobiłem, bo pomimo świecącego słońca wiało mocno i tak jakoś przenikliwie chłodno. Jak spojrzałem za siebie, to Diabeł siedział na moim balkonie i się zadziornie uśmiechał. Chyba dawno w ryja nie dostał dowcipniś.

Kierunek i trasa w zasadzie bez zmian w tym tygodniu. W pierwszą stronę cały czas pod wiatr. Na Golęcinie zamknięty przejazd kolejowy, kilka kilometrów dalej na Psarskim znowu zamknięty przejazd, potem o dziwo zielone światło na mijance w Kiekrzu. I w ten sposób dotarłem do dzisiejszego półmetka, wybatożony i sponiewierany podmuchami wiatru. Dzwoniłem nawet w tej sprawie w góry czy ktoś coś wie co jest z tym upierdliwym wiatrem, ale w odpowiedzi usłyszałem, że takiej pogody to nie pamiętają nawet najstarsi górale ;-)

Powrót z wiatrem w plecy. Oczywiście na mijance czerwone światło. Ale tylko dla samochodów hehe. Aby nie było zbyt kolorowo na Psarskim zamknięty przejazd :-(  Kawałek dalej wyprzedził nie skuter i pokazał gest który u płetwonurków oznacza UWAGA REKIN!!!

Ale gdzie koło Strzeszyna rekin? Chyba chodziło mu o to abym jechał za nim i mnie troszkę podciągnie. Siadłem mu na koło i wszystko by było super, gdyby chłopaczek nie kazał tak daleko do siebie doskoczyć i po drugie, jak już się za nim uczepiłem to nie schodził poniżej 45km/h, a to dla mnie na tym odcinku po dogonieniu skutera było zbyt mordercze. Wytrzymałem może niecały kilometr i z żalem odpuściłem. Przecenił moje możliwości. Podziękowaliśmy sobie, on przyspieszył, a ja przez dwa kilometry dochodziłem do siebie dysząc i rzężąc ;-) Chwilę później miałem okazję odpocząć, bo po raz kolejny nadziałem się na zamknięty przejazd. Normalnie jakieś fatum dzisiaj w tym temacie.

Na szczęście jak się później okazało, to była już ostatnia przeszkoda która dzisiaj stanęła mi na drodze i dalej już spokojnie dotoczyłem się do domu.


                                                                                   Dzisiejsza zabójcza kolekcja













                                                   Tomasz, czy pijąc kawę z tego kubka już jestem hipsterem?

Nie każdy sklep człowiekowi wilkiem ;-)

Środa, 15 kwietnia 2015 · dodano: 15.04.2015 | Komentarze 2

Dzień jak co dzień. Rutynowy poranek. Pobudka, kawa, kawałek keksa, ubranie się w ciuchy rowerowe, szybki rzut oka na rower i… koniec rutyny. Z przodu prawie kapeć. Zostało jeszcze ciut powietrza, a jeszcze wczoraj było nabite ponad 8 bar. Nauczony doświadczeniem, że nie ma co zaraz zwalać opony i sprawdzać dętkę, najpierw sprawdziłem czy trzyma zawór. Jako, że czasy i warunki przyzwoite, to nie bawiłem się w jakieś ślinienie zaworu, tylko napełniłem kieliszek od Tequili ;-) wodą i zanurzyłem w nim zaworek. Bąblowało delikatnie, czyli obędzie się bez łatania, wystarczy wymienić zawór. Prędkość ubytku powietrza akceptowalna, więc tylko dopompowałem i ruszyłem w drogę. Trasa stała do Rokietnicy. Wiatr był, ale o natężeniu akceptowalnym. Wiadomo, że jak by go wcale nie było, to by było jeszcze lepiej. Niestety, takich dni w roku mamy jak na lekarstwo, a jak już są, to wówczas człowiek nie ma czasu na rower i szansa przepada bezpowrotnie hehe.

Pierwsze 25km ciężkie, bo nogi miałem jak z ołowiu. Często tak mam, że do dwudziestego kilometra cierpię strasznie, a dopiero potem noga zaczyna kręcić i czerpię z jazdy pełną przyjemność. Dziwne.

W Rokietnicy nawrót i z wiatrem w plecy znacznie przyjemniej się jechało. I szybciej ;-). Dojeżdżając do Winograd olśniło mnie, że mogę wpaść do sklepu rowerowego i kupić uszkodzony element w ogumieniu. Zajechałem do sklepu, wyłuszczyłem sprzedawcy co potrzebuję, ten przeszukał półki, zaplecze, magazyny i stwierdził, że ostatni niedawno sprzedał. Ale nienagabywany, sam z własnej inicjatywy poszedł na serwis, po chwili przyniósł zaworek, wręczył mi go, a gdy obrałem kurs do kasy aby uregulować rachunek, to poinformował mnie, że nic nie płacę!!! Czy ktoś jest w stanie uwierzyć, że w naszym kraju są możliwe takie zdarzenia?

PAN NIC NIE PŁACI!!!!!! Ludzie, to się do prasy nadaje. To trzeba w mediach nagłośnić jako zdarzenie paranormalne!!!

Ktoś o słabszych nerwach, zapewne by wybiegł z krzykiem z tego sklepu, porzucając podarowany element, wołając na cały głos – POMOCY!!!! TAM LUDZIE POWARIOWALI!!! DARMO DAJĄ!!! Ja co prawda zachwiałem się w posadach, ale przyjąłem to dzielnie na klatę, wychrypiałem drżącym ze wzruszenia głosem, dziękuję i pijany ze szczęścia ruszyłem pokonać ostatnie 8km do domu.

Kupując w piekarni chleb na śniadanie, jeszcze nie mogłem dojść do siebie po zdarzeniu sprzed kilkunastu minut i zamiast chleba „futbol” kupiłem „farmerski”.

Podziękowania dla pracowników sklepu „ Markowerowery” z Al. Solidarności za bezinteresowną pomoc i życiowe podejście do tematu.  Pomogli, a mogli sobie odpuścić. Brawo!!!


Pokaż trasę GPS