Przymusowy pit-stop i karne minuty

Środa, 6 maja 2015 · dodano: 06.05.2015 | Komentarze 5

Oj na żarty się zebrało tym gamoniom z pogodynek. Na wczoraj zapowiadali „deszcze niespokojne” i nic nie było. Na dzisiaj grozili, że przyjdzie od rana „burza mózgów” połączona z „wichrami namiętności” i nadal pięknie i spokojnie. Całe szczęście, że człowiek jest już dorosły i nie wierzy we wszystko co mu mówią. Prawdą jest, że sam poranek zapowiadał się „na dwoje babka wróżyła”, niby ładnie, ale jednak chmury nadciągały o barwie rozlanego inkaustu na szacie pierwszorocznego żaka. Aby dać sobie czas na ocenę pogody, zrobiłem kawę i z jedną kolarską skarpetą gotową do ubrania w ręce, stałem na balkonie groźnym wzrokiem mierząc ciemne chmury. W końcu zapadła decyzja na najwyższym szczeblu – następnym razem ciut więcej cukru do kawy hehe.

Nie było co dalej deliberować, najwyżej mnie zmoczy i zawrócę. Przynajmniej umyję się pierwszy raz tej wiosny ;-). Ruszyłem tradycyjnie do Rokietnicy, tradycyjnie też zaraz wpakowałem się w korek przed pierwszym przejazdem kolejowym i dalej szanując na miarę możliwości przepisy, poruszałem się ścieżkami rowerowymi. No i mnie za to pokarało.

Na siódmym kilometrze dziwnie mnie rzuciło. Coś nie grało. Szubki rzut oka i okazało się, że w przednim kole laczek. Błyskawiczny pit-stop, podpompowałem ręcznie tyle tylko aby dojechać do stacji, a tam kompresorem doładowałem do 5 ATM. Więcej się nie dało. Trudno. Ruszyłem dalej wykonać plan kilometrów na dzisiaj, jednak pewien niepokój pozostał, bo już nie miałem gumy na zmianę w zapasie. Łatki były w razie czego, ale to zabiera więcej czasu o szukaniu dziury na sucho nie mówiąc. Bez najmniejszych przeszkód dotarłem do półmetka, a nawet kawałek dalej, bo kojarzyłem tam serwis rowerowy w którym chciałem dopompować koło do wymaganego ciśnienia. Nawet udało mi się go znaleźć, ale niestety czynny jest dopiero od 11.00 Zawróciłem i jadąc myślałem jak to dzisiaj mi się ciężko jedzie. Zrzuciłem to na karb mojej niedawnej choroby i co za tym idzie ucieczki formy. W Kiekrzu zobaczyłem z przeciwka jadącego szosowca z taką prędkością, że aż asfalt się przed nim rozstępował niczym Morze Czerwone przed… hmmm, dobrze wiecie przed kim, a przynajmniej powinniście wiedzieć ;-). Nawet znalazł mikrosekundę aby mnie pozdrowić i wtedy okazało się, że to Tomasz vel Trollking we własnej osobie. Zawrócił, pogadaliśmy chwilkę, zarysował się jakiś szkic planu na poniedziałek i każdy pojechał w swoją stronę kontynuować trening przed pracą.

Dziwnie coraz więcej sił kosztowała mnie jazda. W końcu doczłapałem się do domu, a przy wprowadzaniu roweru do klatki schodowej poczułem dziwny opór w toczeniu się roweru. Oczywiście zakładając koło musiałem trącić klocki hamulcowe, albo zbroiłem coś innego. W każdym razie efekt był taki, że całą drogę jechałem z lekko zaciśniętym hamulcem.

Nie na darmo w domu wisi dyplom „Sieroty miesiąca” ;-)

Mimo wszystko uważam poranek za mile rozpoczęty, głównie dzięki pomyłce czarnoksiężników od przepowiadania pogody, którzy na szczęście się pomylili i nie spadła na mnie nawet kropelka deszczu. Teraz już nie jest fajnie, bo siedzę w robocie i nic mi nie wychodzi :-(