Lubuskie na start

Sobota, 30 kwietnia 2016 · dodano: 04.05.2016 | Komentarze 12

Długi weekend został otwarty. Integracja tradycyjnie przebiegła w sposób dynamiczny, emocjonalny i intensywny. Wszystko przebiegło wg. planu i planowo zostało zakończone.

Rano...? Dobra, w południe głowa już była w stanie zmieścić się pod parasolem. Plażowym ;-)!!! Po śniadaniu padł plan ruszenia w trasę. Na szczęście niezbyt daleką. Niestety plan doszedł do skutku. Razem z Krzysiem rozpoczęliśmy krzewienie kultury fizycznej. Azymut Świebodzin. Reszta towarzystwa miała na tyle rozsądku, że pojechała zrobić krótką rundkę na gofry w Łagowie.

Początek jazdy był w Wielowsi i przez Zarzyń skierowaliśmy się na Boryszyn. Ale żeby nie było zbyt kolorowo, Krzysiowi zaczął szwankować licznik. Co On z nim zakombinował aby zadziałał, to nawet się nie śniło producentowi. Na końcu po konsultacji z małżonką, nacierał go nawet pokrzywami ;-). Niestety nic nie pomogło hehe.

Miło, że ktoś ma większego pecha niż zwyczajowo ja :)

Zatem ruszyliśmy dalej. Nie mogło się obyć bez odcinka brukowego, na który trafiliśmy w Staropolu.



Cały czas pod wiatr i pod cholerne górki Lubuskiego. W Lubrzy zobaczyliśmy ciekawe malowanie elewacji. Krzyś stwierdził, że na pewno ostatnio zostało to namalowanie. Gdy zapytałem z ciekawości miejscowych, dostałem odpowiedź, że istnieje od trzech lat. Faktycznie niedawno to powstało :), a jeździł kumpel tamtędy wielokrotnie. Prawdziwy bystrzacha hehe. W końcu dotarliśmy do Świebodzina, ale pomnika Jezusa nie zobaczyliśmy, bo nie chcieliśmy jechać przez całe miasto.

Teraz naszym kierunkiem był Międzyrzecz i to w dodatku z wiatrem w plecy. Milusio. I w tak miłych okolicznościach przyrody dotarliśmy do MRU (Międzyrzecki Rejon Umocnień). Tam znaleźliśmy bar, kupiliśmy kawę w cenie średniej wielkości czołgu nowej generacji i zalegliśmy przy stole. Niestety w końcu trzeba było zakończyć relaks po relaksie. Jeszcze tylko fotka przy trzonie naszych sił zbrojnych i w drogę. Ostatnie kilometry pokonywaliśmy w tempie rozkwitającego rzepaku. Faktem jest, że wcześniej wiele szybciej nie jechaliśmy, aby nie zostać skontrolowanym przez drogówkę. To wersja oficjalna i jej się trzymajmy :)

Gdy zobaczyliśmy tablicę WIELOWIEŚ odetchnęliśmy z ulgą. Kilometr dalej byliśmy już na miejscu. W momencie gdy klapnąłem na tarasie naszej agroturystyki, chwilę przedtem opierając rower o ścianę, czyjaś litościwa dusza podała mi jedynie słuszny napój urlopowy, a ktoś inny zaczął rozpalać grilla. Życie znów wróciło na właściwe tory :)

Szkoda, że całość radości jazdy trochę zepsuła kiepska jakość asfaltów. Ale tylko troszkę.

Plan na jutro ustalimy podczas drugiej nocy integracyjnej ;-)

Jak z herbaty zrobić pierogi :)

Piątek, 29 kwietnia 2016 · dodano: 29.04.2016 | Komentarze 4

To się nie mogło udać. Nie przy tym leniu co mnie ogarnął. Coś musiał się potoczyć inaczej. Zatem od początku.

Zbierałem się do dzisiejszej jazdy jak polityk do spowiedzi. Zwlekałem, szukałem wymówki ale na szczęście nie zacząłem zmywać podłogi w kuchni. Wszystko ma swoje granice :) Ostatecznie gdy zacząłem zakładać ciuchy zaczęło kropić. Hurra!!!

Aby po chwili przestać. Łee!!!

W końcu zameldowałem się na dworze i..... znowu zaczęło padać. Tym razem około 10min. W sumie to dobrze, bo za diabła nie wiedziałem gdzie chcę jechać. Przeczekałem opady pod daszkiem klatki schodowej, ruszyłem i nadal dumałem o kierunku trasy. Koniec końców padło na Palędzie. Idealny kierunek z pit stopem u rodzinki na herbatę.

I zacząłem nierówną walkę z mocnym przeciwnym wiatrem. O korkach nie wspomnę, bo nie chcę tu kurwami rzucać ;-) Wdarłem się w miasto i wiało. Wyjechałem z miasta i... wiało. Następnie koło Jeziora Kierskiego, Wolę, Baranowo i Przeźmierowo. O matko jak wiało. Kolejne kilometry nie były nic łatwiejsze, ale gdy wyjechałem ze Skórzewa, kolejne podmuchy płatami zdzierały mi farbę z kasku. Na tym etapie juz ryczałem ze szczęścia jak to będę pędził w drodze powrotnej. Taki zaryczany zameldowałem się pod domem rodzinki mając zrobione 35km w mocno niesprzyjających warunkach.

Poprosiłem o herbatę, a że dawno się nie widzieliśmy, to gadaliśmy i gadaliśmy. Czas mijał, a ja musiałem jechać do domu, bo wieczorem miałem z M. do załatwienia ważną sprawę.
Wtem przyszła burza, sypnęło gradem. Musiałem przeczekać, zatem gadaliśmy i gadaliśmy ;-) Potem znów zaczęło lać, a my gadaliśmy i gadaliśmy ;-)

W końcu zadzwonił mój telefon. Z miejsca zrobił się cały czerwony, chwilę potem fioletowy, a przy podnoszeniu do ucha mnie poparzył. Nie musiałem nawet patrzeć kto dzwoni. To była Monika!!!

Gdzie ty jesteś? Dlaczego ciebie jeszcze nie ma w domu? I stały punkt programu - Jaki tu syf zostawiłeś bałaganiarzu!!!!!!!


Na tym etapie cywilizacji wiadome już było, że nie zdążę wrócić do domu aby nie spóźnić się na spotkanie. Zatem ustaliliśmy, że moja luba przyjedzie po mnie do Palędzia, zapakujemy rower do auta, przywiezie ciuchy na zmianę, a tu na miejscu wezmę szybki prysznic. Tak też zrobiliśmy, a w międzyczasie cioteczka uszykowała mi michę pierogów z której zjedzeniem miałby zapewne problem nawet Alf. Ja takiego problemu nie widziałem, zjadłem wszystko. W końcu przyjechał transport, ogarnąłem się szybko, pożegnałem i ruszyliśmy na spotkanie.

Byliśmy na miejscu 5 minut przed czasem, zatem po co było się tak ciśnieniować ;-)????

Z tego wszystkiego żal mi tylko dwóch rzeczy:

- że ominął mnie powrót z wiatrem w plecy do domu (wichura słowna od M. musiała wystarczyć hehe)

- oraz tego, że pierogi tak szybko się skończyły :)


Jutro pewnie już nie pokręcę, bo rower został w aucie przygotowany do wyjazdu na weekend majowy, a jeszcze muszę wszystko spakować. Teraz pokręcę trochę kilometrów w innym województwie. Niestety tam gdzie jedziemy nie ma internetu. A może to dobrze?

Wiatr morderca, dla średniej nie miał serca

Środa, 27 kwietnia 2016 · dodano: 27.04.2016 | Komentarze 9

Dzisiejsza jazda była misją specjalną w celu załatwienia trzech spraw. Tradycyjnie zakorkowany start poraził moją ostatnią szarą komórkę swoim ogromem, co w dalszej części doprowadziło do wypadnięcia ostatniego włosa z sektora "G" mojej czaszki :) Następnie instynktownie skierowałem się do banku w celu podjęcia gotówki. I nawet tam trafiłem. Sam! Pewną rysę na mojej dumie spowodował jednak pewien drobiazg. Mianowicie wypłaciłem ciut za mało, co automatycznie wykreśliło punkt drugi mojej misji. Musiało się coś nie udać, inaczej nie byłbym sobą. Skleroza forever!!!!

Poprzedzierałem się trochę przez miasto, zawitałem do pracy M. i załatwiłem trzecią rzecz którą miałem w planach. Potem to już była bułka z szynką, czyli wyjechałem z miasta, dotarłem do Mrowina, zawróciłem i na spokojnie wróciłem do Poznania nawet nie starając dociekać, dlaczego wiatr wieje z każdej strony. Dosłownie z KAŻDEJ!!!!! Na Golęcinie był zamknięty przejazd i czekał tam inny szosowiec na otwarcie szlabanów, które po krótkiej chwili zostały podniesione. Razem przejechaliśmy razem zabójczy dystans około 500 metrów. Ja skręciłem w Dojazd, on pojechał prosto.

Korek który mi się objawił juz od Wilczaka sprawił, że zasłabłem. Prawie ;-) Cała Chemiczna stała. W takim razie puściłem się prosto do Gdyńskiej i po świeżutkim asfalcie, niedostępnym jeszcze dla aut pomknąłem kilkaset metrów. Pod domem wpadłem na pomysł aby wycentrować tylne koło które się ułożyło po kilkuset kilometrach od nowości. Właściciel warsztatu rowerowego był na tyle uprzejmy, że zrobił mi to na miejscu jednocześnie będąc nieuprzejmym wręczając mi paragon z sumą do zapłacenia. Jak ja nie lubię za nic płacić ;-)

Po tym zabiegu przejechałem jeszcze około 500m i juz byłem w domu.

PROSZĘ O PODKRĘCENIE GAJGI Z CIEPŁEM NA MAX Z JEDNOCZESNYM OPUSZCZENIEM WAJCHY Z WIATREM NA MINIMUM!!!!!!!!!!!!!!!!!

Nie ja nie proszę, ja żądam!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Tradycyjna traska plus odebrane gatki :)

Poniedziałek, 25 kwietnia 2016 · dodano: 25.04.2016 | Komentarze 7

Po załatwieniu tego co mogłem z uszkodzonym autem, wybrałem się wykręcić poniedziałkowe kilometry. Korki na starcie przeraziły nawet mnie, obytego w tym temacie na tej trasie. Do tego stopnia mnie to rozeźliło, że puściłem się chodnikiem na Gdyńskiej.

Zanim wyjechałem za rogatki pokapało mi na nos. Na szczęście niewiele. Następny mikroopad dopadł mnie na Strzeszynie, natomiast za nim usłyszałem wlokący za mną traktor, który nie miał mnie jak wyprzedzić. Gdy pojawiła się sposobność, zrobiłem mu miejsce i wykonał manewr. Otrzymałem za to podziękowanie od traktorzysty klaksonem i kiwnięciem ręki. A skoro nawiązaliśmy tak piękną nić porozumienia, to ruszyłem za nim i przez kilka kilometrów wiozłem się za nim. Szkoda tylko, że musiałem na zjazdach hamować, bo jego załadowana chabeta z górki była powstrzymywana, a ja nie chciałem ochoty tracić osłony przed wiatrem. Jazda na nugusa to jest to ;-) Traktor stanął w Rokietnicy, ja pojechałem dalej. Pod domem kumpla którego oczywiście nie było Zrobiłem nawrót i po śladzie rozpocząłem jazdę do centrum. Za to ciemne chmury deszczowe w oddali nie wróżyły nic dobrego.




Na Koszalińskiej część nowej ścieżki rowerowej ma już ASFALT!!!!!! Przejechałem kawałek. Tylko kawałek, bo dalej była tylko uszykowana warstwa do pokrycia masą bitumiczną. Ale jest dobrze.




Gdy znalazłem sie w sercu miasta dotarło do mnie, dlaczego ludzie stamtąd wracają tacy nerwowi. Korki, klaksony, pisk opon. Normalnie wariatkowo. Najszybciej jak mogłem dotarłem do Kupca Poznańskiego, odebrałem od krawcowej moje spodenki rowerowe i czym prędzej uciekałem do domu. Naturalnie korkowy koszmarek pt. Chemiczna z Gdyńską trwał w najlepsze. Dotykając klamkę mieszkania poczułem ogromną ulgę. Centrum w dniu wolnym od pracy to nie był najlepszy pomysł.

Na szczęście uciekłem przed deszczem i nie zgnoiłem siebie z czego jestem najbardziej dumny :)

Powrót lasem z warsztatu

Poniedziałek, 25 kwietnia 2016 · dodano: 25.04.2016 | Komentarze 4

Nic o czym by warto napisać.

Fajna wycieczka i dzik który zniweczył plany

Sobota, 23 kwietnia 2016 · dodano: 24.04.2016 | Komentarze 12

Fajna pogoda, sobota. To mogło oznaczać tylko jedno. Rodzinne turne. Kierunek Puszcza Zielonka w celu zobaczenia saren lub im podobnych.

Po pierwszych kilometrach dobrze nam znanych ścieżek, skierowaliśmy się do Nadleśnictwa Babki, przy którym ostatnio tłumnie spotykałem zwierzynę. Niestety jak mogłem się spodziewać. Jadąc z Monika ciężko będzie spotkać nawet komara :) Naturalnie moje przewidywania okazały się w 100%. Nie zobaczyliśmy nic. Cud, że jadąc z M. po lesie widzimy czasami drzewa hehe.

Po tym wyznaniu nie mam co liczyć na kolację w tym tygodniu ;-)

Za to koło nadleśnictwa zobaczyliśmy ciekawą miarę. Po dłuższym zgłębieniu tematu, doszliśmy do wniosku, że przedstawia ona długość susów które mogą oddać poszczególne zwierzęta. Następnie skierowaliśmy sie w stronę Zielonki. Monika na tym odcinku raz za razem mnie pytałem czy wiem gdzie jestem i czy dobrze jedziemy.






A skąd ja niby to miałem wiedzieć jako przewodnik naszej wyprawy ;-)?

Wyjechaliśmy z głuszy tuż przed Zielonką i ruszyliśmy na Czernice. Wystarczyło, że kilka dni nie padało i już w kilku miejscach na drodze pojawił sie głęboki piach o konsystencji mąki po którym ciężko się jechało.

Koło Uroczyska Maruszka niebo okryły chmury i odczuliśmy chłód. Czas był więc najwyższy aby przyspieszyć. Monika do samego końca łudziła się, że zobaczy w puszczy cokolwiek żywego oprócz nas. Nic z tego, jakieś zaklęcie działało i oczywiście nic jej się nie pokazało. Jeśli nie liczyć mnie :)

Kolejna nasza wycieczka dobiegła końca.

Wpis robię z dobowym opóźnieniem ze względu na nawał sobotniej pracy i chciałem się poskarżyć na samego siebie. Otóż miałem fajny plan na fajną poniedziałkową jazdę.

I tak to z planami bywa. A konkretnie z moim planem na pierwszy dzień tygodnia.

Otóż gdy w nocy jechałem autem nieoświetloną ulicą Bałtycką, oczom moim ukazał się na drodze lis. Jako dobry Samarytanin zwolniłem, ominąłem i przyspieszyłem ponownie. I w czasie rozpędzania mojego dyliżansu z lewej strony wyszedł dzik. Że wyszedł to jeszcze nic takiego, ale bydle bezczelnie nie będąc ubrane w kamizelkę odblaskową, nie będąc na pasach znalazł się na kursie kolizyjnym z moja bryką. Nie dał mi żadnych szans na ominięcie. Pierdolony gnój rozpierdolił mi auto, pozbawiając tym samym na jakiś czas możliwości zarabiania. Zajebiście :(!!!!!

Padły lampy, blacha, przód, plastiki, wspomaganie, doładowanie turbiny i diabli wiedzą co jeszcze. Jurto zamiast tripu rowerowego czeka mnie załatwianie blacharza, lakiernika i walka z ubezpieczalnią.

Nie zobaczyliśmy zwierzyny w lesie, za to wlazła mi pod koła w mieście. Cóż mogę powiedzieć? PECH!!!!

Po kolizji zadzwoniłem na 112, powiedziałem co i jak, oraz aby ktoś sie zajął ścierwem i odpowiednie służby to uprzątnęły.

Tak sie kończy planowanie czegoś fajnego. Ale jak tu nic nie planować ;-)?

Do półmetka i nazad :)

Piątek, 22 kwietnia 2016 · dodano: 22.04.2016 | Komentarze 3

Po dniu na MTB, moja szosa strzeliła focha i nie chciała ze mną jechać. Musiałem jej przypomnieć jaki to prezent ostatnio dostała mimo, że gwiazdka jeszcze strasznie daleko. Po tym upomnieniu z łaską ruszyła w stronę wyjścia. Widać dawno w szprychę nie była kopnięta :)

W pierwszą stronę pod wiatr, pod korek, pod zwinięty przez drogowców asfalt.

Dawałem radę. Byłem dzielny i nawet nie płakałem ;-)

Na Psarskim zatrzymał mnie szlaban na którym jako pierwszy stał Fiat 126p, a w nim para staruszków. Zagadałem, pochwaliłem że miałem cztery sztuki tego cudu motoryzacji, pośmialiśmy się. A gdy zapory zostały otwarte, życzyliśmy sobie miłego dnia. Do Mrowina nie działo się nic ciekawego, a rozpoczynając drogę powrotną poczułem wiatr w plecy. Rozkosz!!!

Żwawo pokonywałem kolejne kilometry, aż do momentu wjazdu do miasta. Na Solidarności drogowcy zwinęli połacie nawierzchni i musiałem lawirować. Pewnie niedługo będzie nówka asfalcik. Przy Wilczaku spiąłem się w sobie aby wykręcić fajny Vmax, ale gdy pewnym momencie zobaczyłem korasus gigantus aż przysiadłem. Następnie z własnej i nieprzymuszonej woli przekulałem chodnikiem do Chemicznej będąc w ten sposób jakiś rok czasu do przodu ;-) Masakra!!!

Zaraz był kolejny koras i po długiej chwili zameldowałem się w domu.

Do lasu po wóz

Czwartek, 21 kwietnia 2016 · dodano: 22.04.2016 | Komentarze 2

Naprawa auta się przeciągnęła, nie poszedłem do pracy za to wyszedłem na rower wieczorem. Dokładnie to pojechałem nim odebrać samochód z warsztatu. Do tego celu najlepiej odpowiadało MTB z tego powodu, że cała droga do Miękowa wiodła lasem. Gdy zjawiłem się w warsztacie miałem przejechane 5,6km. Trochę mało. Zatem formalnie odebrałem pojazd, zapłaciłem, zostawiłem go na miejscu i pojechałem zobaczyć, czy czasami nie ma mnie w puszczy :)

Przez Annowo, Uroczysko Maruszka, Nadleśnictwo Babki dotarłem do Zielonki. W tym czasie słońce już zaczynało powoli sie chować, okrywając wszystko dookoła złotym całunem, tworząc jednocześnie wspaniałe widoki. A to wszystko wśród śpiewu ptaków i ciszy. Bajka. Powrót ciut inną drogą przez Czernice dobrze mi znanymi szlakami.

Ja wszystko rozumiem, tylko dlaczego tak mi to cholerne słońce świeciło po gałach, że niewiele widziałem ;-)?

Po prawie dwóch godzinach zaczęło mi być chłodno, gdyż zbytnio zaufałem pogodzie i ubrałem się na krótko. Po raz pierwszy w tym sezonie. Nie pozostało zatem nic innego jak wrócić do Miękowa. Na miejscu się pożegnałem, rower zapakowałem do bagażnika i wróciłem do domu lekko zziębnięty.















 Dawało po gałach :)

Wywiało mi z głowy pomysł na tytuł wpisu :)

Środa, 20 kwietnia 2016 · dodano: 20.04.2016 | Komentarze 2

Wiedziałem, że nie będzie dzisiaj lekko. I nie chodziło o to, że przed jazdą wlazłem na wagę :) I bez tego mój rumak wie, iż ma przesrane pod takim jeźdźcem jak ja, który lubi sobie dobrze wszamać. Miałem na myśli wiatr, który przewalał się za oknami i prężył muskuły niczym Pudzianowski przed sklepem ze zdrową żywnością ;-)

Mimo wszystko zaryzykowałem i...... zapłakałem gdy ruszyłem. Krokodylimi łzami. O ojcze nasz wszechmocny, prezesie jedynie słusznie nam panującej opcji politycznej i kacie wolności w jednej osobie. Jak piździło!!!!!!!! Z pierwszej górki, gdzie zawsze się fajnie rozpędzałem, dzisiaj nie mogłem prawie zjechać na dół z powodu cofającego mnie wiatru. Potem zwolniłem sam z siebie, to znaczy z powodu korków od których zaczynam się uzależniać, niczym gimnazjalista od Red Bulla.

Między blokami jeszcze jakoś mnie oszczędziło, ale gdy tylko przekroczyłem Golęcin, się zaczęło. Momentami dreptałem w miejscu. Zupełnie jak na rowerze stacjonarnym. Jednak nie poddawałem się. Zgrzytałem zębami, wyzywałem, płakałem, prosiłem, aż w końcu zacząłem sie śmiać. Zdziwiony rowerzysta przystanął z wrażenia i zapytał.

Z czego się śmiejesz, skoro widzę jak cierpisz?

Bo już siebie widzę jak będę zapierdalał jadąc z powrotem - wychrypiałem przesuwając się mozolnie milimetr po milimetrze.

I zapewne by tak było, gdyby nie zachciało mi się eksperymentu pt. "Czy wygram z wiatrem robiąc pętlę?"

Po skręcie do Złotnik na chwilę ulżyło, skoro wiało "tylko" z boku. Po kolejnym skręcie w stronę Poznania, jechałem szybciej niż karetka na sygnale. Niestety ten stan rzeczy trwał do momentu kolejnego skrętu na Morasko i Biedrusko. W końcu doczłapałem do Murowanej Gośliny i ostrząc sobie pazurki na 15km ostrej jazdy bez trzymanki, skierowałem swój rower do Koziegłów. I tu mnie zdziwiło, bo nadal mnie nic nie pchało.


                                        Fotka zawsze  dobrą wymówką aby chwilkę odsapnąć :)


Aha pomyślałem. Za kawałek będzie jeszcze jedna zmiana kierunku jazdy i wówczas cztery dychy nie będą schodzić z zegara.

No i zrobiłem ten ostatni zakręt i.....? Wielka dupa. Wiało z boku. Nawet nie jestem w stanie opisać jak bardzo byłem zdegustowany tym faktem, oraz całości dzisiejszej jazdy. Mogło być pięknie. 50-50% pod i z wiatrem. Ale nie, zachciało mi się eksperymentu. No to poeksperymentowałem i wyszedłem na tym jak Zabłocki ;-)

Następnym razem zapewne znowu zrobię coś głupiego abym nie miał zbyt łatwego treningu ;-)

Pełni czaru dzisiejszego dnia dopełniło moje auto, które odmówiło współpracy i musiałem je odstawić karnie do warsztatu :)

Najprawdopodobniej jutro nie będzie szans na rower. Jak nie urok to sraczka :(

Jeszcze trochę i wybuchnie......... zieleń :)

Wtorek, 19 kwietnia 2016 · dodano: 19.04.2016 | Komentarze 12

Wczoraj nie dane mi było pojeździć. Skłamałbym mówiąc, że miałem milion spraw do załatwienia. Miałem ich miliard :) Za to dzisiaj to już inna melodia. Chęci były, czas i motywacja też. Niestety gnące od wiatru drzewa za oknem również :(

Pełni szczęścia dopełniały zapowiadane pod koniec treningu opady deszczu. Ale nic nie było w stanie mnie powstrzymać.

Początek to jak zderzenie z pociągiem. Potem było już inaczej, bo...... jak konfrontacja z tsunami. Ale od czego mamy korki w których postałem i nic, a nic się nie męczyłem. Na Koszalińskiej kwitną ścieżki rowerowe i zaczyna powoli rozkwitać zieleń. Wśród rozmyślań oraz walki z wiatrem dotarłem do półmetka w Mrowinie i ogłosiłem akcję „odwrót”, która odbywała się w znacznie szybszym tempie.










Wpadłem do Poznania, a na rondzie Serbska przy sporej szybkości zniosło mnie nieco za bardzo na zewnątrz i zanim ogarnąłem tor jazdy, znalazłem się na drobnym grysiku zalegającym asfalt. Starałem się wyhamować sprzęt najdelikatniej jak potrafiłem, jednocześnie jadąc po łuku i tańcząc na tych granulkach. Aż miękkie nogi dostałem za strachu przed szlifem. Uff, udało się.

Przed mostem jadąc z górki popychany przez wiatr, osiągnąłem 58km/h. Za to kilometr od domu jakiś jegomość perfidnie wymusił na mnie pierwszeństwo.

Ja wiem, że tam gdzie mieszkam to jest największa wieś w Polsce, ale chyba jakieś zasady obowiązują. Widać jak to na wsi – duży może więcej, czyli pierwsza podstawowa zasada to brak zasad ;-)