W objęciach ciepłych powiewów wiatru

Wtorek, 5 maja 2015 · dodano: 05.05.2015 | Komentarze 5

Po ponad dwóch tygodniach przymusowego rozwodu z szosówką dzisiaj nastał dzień w którym miało nastąpić pojednanie. Chyba to było powodem dziwnie rwanego snu w nocy, przebudzeń nad ranem i ogólnego niepokoju w organizmie. Ostatecznie wstałem przed ósmą, zjadłem jakiś jogurt, odnotowałem wietrzysko za oknem i zebrałem się w sobie do wyjścia. Po tylu dniach przerwy troszkę dziwnie odczuwałem pierwsze metry jazdy. Pokonałem pierwszy osiedlowy zakręt, depnąłem mocniej na pedały i…. jak mi nie wyjechała mistrzyni kierownicy z podziemnego garażu w bloku, pozostawiając mi tyle czasu na reakcję, ile miały śpiące ślimaki na ewakuację z Hiroszimy, przy pierwszym rozbłysku atomówki nad głową. Tylne koło zblokowało mi na chwilę i ogólnie jakoś udało się wybronić z tej sytuacji. Mijając o włos paniusię wydarłem się ile miałem sił: Pojebało cię czy co?

Tak wiem, moje zachowanie było naganne. Naprawdę nie powinienem. Popełniłem straszliwy błąd. Z mojej strony to się już więcej nie powtórzy. A MIANOWICIE NIE POWINIENEM PYTAĆ „CZY CO?” Zachowanie białogłowy dobitnie świadczyło o tym, że ją pojebało. Jak można wyjeżdżać z garażu, skręcać w lewo i patrzeć tylko w prawo??? Chyba że coś się zmieniło na kursach. Pewne jest jedno. To zadane pytanie słyszeli wszyscy mieszkający z tej strony bloku, plus kilkunastu pieszych.

Opisana sytuacja błyskawicznie sprowadziła mnie na ziemię i nakazała czujność w każdej chwili istnienia na tym padole łez. Kawałek dalej wpakowałem się w korek przed przejazdem kolejowym, a po pokonaniu go obrałem tradycyjnie kurs na Rokietnicę. W pierwszą stronę wiatr wiał przeważnie w plecy, a więc jechało mi się łatwiej i szybciej. Na tyle szybko, że nie zauważyłem jakiego koloru było światło na mijance w Kiekrzu ;-). Kawałek dalej zrobiłem nawrót przy dworcu i tym razem z przewagą wiatru czołowego jechało mi się ciężej, na tyle ciężko, że nie zauważyłem jakiego koloru było światło na tej samej mijance od drugiej strony ;-). Tradycyjnie już MUSIAŁEM wpakować się na chociaż jeden zamknięty przejazd kolejowy, a taki mi się trafił na Psarskim.

W kilku punktach kwitła przydrożna sprzedaż truskawek, ale jakoś dziwnie jak dla mnie wyglądały, a osoby je sprzedające wzbudzały we mnie tyle zaufania co trutka na szczury w jajku niespodziance ;-). Temperatura idealna, nareszcie zrobiło się ciepło, na wiatr nie narzekałem, bo był znośny. W takim radosnym nastroju dotarłem do domu, a najradośniejszym był fakt, że nie spotkałem żadnej burzy zapowiadanej tak radośnie wczorajszego wieczora przez Wróżbitów z fusów zwanych potocznie Pogodynkami.