W poszukiwaniu wymówek na dzisiaj

Wtorek, 12 maja 2015 · dodano: 12.05.2015 | Komentarze 4

Po wczorajszym dłuższym dystansie zastanawiałem się czy mi się chce dzisiaj kręcić jakiekolwiek kilometry. Od tego myślenia o mało co by mi się nie spalił ostatni sprawny zwój myślowy. W końcu stanęło na tym, że idzie załamanie pogody i matka natura może mnie uziemić bez pytania czy mi się to będzie podobało, czy nie. Jedno było pewne, sił samych z siebie wystarczyło mi tylko do wstania z łóżka i dojścia do ekspresu z kawą. Wraz z kolejnymi łykami przepysznego naparu zaczynały wracać moje funkcje życiowe, a nawet otworzyło się drugie oko. W trakcie ubierania znalazłem zapomnianego przez całą ludzkość banana który stał się moim łupem i śniadaniem w jednym.

Wyprowadziłem rower, wsiadłem na niego i ruszyłem. Muszę powiedzieć, że pierwsze 500 metrów to była istna sielanka. Nic nie bolało, były siły, chęci, moc i prędkość. Po tym odcinku gdy już zaczynałem się radować, że jest lepiej niż myślałem, jakby mi ktoś nalał w nogi ołowiu ze wszystkich akumulatorów świata. Nastąpił chwilowy dramat, ale moment zwątpienia szybko minął i zaraz wszystko wróciło do normy. No prawie do normy.

Przez miasto przejechałem w normalnych okolicznościach, za Golęcinem gdy ruch samochodowy zrobił się umiarkowany wpadłem w swój rytm i tak dojechałem do półmetka gdzie zawróciłem bez zbędnego marudzenia i zabrałem się za tłuczenie kilometrów powrotnych po tej samej trasie. Jadąc al. Solidarności starsza pani stojąc na chodniku i widząc mnie jadącego zaczęła klaskać. Miłe to było. Na Serbskiej ścignąłem się ze świateł z dwoma eL-kami i odniosłem spektakularne zwycięstwo które przyszło tym łatwiej, że tam jest mocno z górki, a szkolących się kierowców obowiązuje zakaz przekraczania dozwolonej prędkości, która na tym odcinku wynosi 50km/h. W końcu doczłapałem się do domu, wypiłem dzban wody i wpadłem w codzienną rutynę przygotowań przed pracą. Zdążyłem jeszcze wyczyścić łańcuchy, bo oba już zrobiły swoje kilometry. Co jak co ale o napęd trzeba dbać.