Los Osowos Góros zdobytos

Czwartek, 12 marca 2015 · dodano: 12.03.2015 | Komentarze 6

Niejedno mnie już w życiu zdziwiło, niejedno przeżyłem i niejedno widziałem, ale to co się stało dzisiejszego poranka przeszło najśmielsze oczekiwania najbardziej tęgich głów w narodzie. Tym kosmicznym wydarzeniem było to, że obudziłem się przed budzikiem. Ot tak sobie z niczego. Czary z mleka normalnie. Skoro już tak się stało i kilka dodatkowych minut dostałem od życia, to należało je szybko wydać w jakiś cywilizowany sposób. Tak wiem najlepiej spożytkowany ten czas byłby, gdybym usiadł przy ognisku, nadział coś pysznego na kijek i sięgnął po jednego z wielu zimnych browarów. Niestety to jeszcze nie ten czas, dlatego bonusowe minuty postanowiłem spożytkować na dokręcenie kilku dodatkowych kilometrów do dziennego minimum.

Szybciutko zjadłem makaron z jogurtem (Tak, tak drogi czytelniku, ten sam makaron co był wczoraj od niedzieli w lodówce. Ten dzisiejszy był od tej samej niedzieli hehe, ale już go teraz definitywnie wykończyłem) i zaplanowałem kierunek na Osową Górę. Słowo zaplanowałem prosiłbym, aby czytać z przymrużeniem oka, bo planowanie wyszło ciut słabo za sprawą obranego kierunku w stosunku do kierunku wiatru.

Początek jak zawsze, tu się niewiele zmienia i po paru kilometrach dotarłem do ul. Hlonda i sławetnej ścieżki rowerowej wyglądającej jak zaorane pole. Żeby nie było, starałem się nie łamać przepisów i nią jechać, ale w końcu nerw mi puścił i wtarabaniłem się na jezdnię. Nawet najbardziej pijany i sfrustrowany kierowca jest bezpieczniejszy niż ta ścieżka. Przedarłem się przez Starołękę i dalej bardzo przyjemnie z wiatrem w plecy podążałem w kierunku Mosiny. To było zdecydowanie zbyt łatwe i przyjemne.
Wniosek – wiało w plecy.
Wniosek – powrót będzie do dupy.

Przedarłem się przez Mosinę, dojechałem do podjazdu, spiąłem poślady, zredukowałem biegi i przy akompaniamencie bicia serca w tempie pałeczki perkusisty z kapeli trash metalowej wtoczyłem się na szczyt. Tam dałem sobie minutę na udzielenie sobie ewentualnej pomocy medycznej w razie zasłabnięcia (nie pytać jak bym to miał zrobić w razie czego) i skoro wszystko było ok. a tętno wróciło do spokojnych 200 uderzeń zacząłem zjazd i powrót do domu. Z górki pięknie się nakręciłem i byłoby naprawdę super gdyby mi na drogę nie wylazł cholerny burek. Hamowanie szosówką przy prędkości ponad 60km/h nie należy do zbyt efektywnych, gdzie trzeba ten manewr planować dwa dni do przodu, a robienie tego w awaryjnych sytuacjach nie należy do moich ulubionych. Nawet nie było jak kundla kopnąć w…. w cokolwiek.

Animalsi morda w kubeł.

Powrót przez Puszczykowo oczywiście od wiatr który nie wiadomo dlaczego przybrał jeszcze na sile. Walczyłem w każdym razie dzielnie. Przez Luboń i cały Dębiec udało mi się przejechać bez żadnego zgrzytu z kierowcami, a to może świadczyć o zbliżających się świętach i niechęć do spowiadania się z tak ciężkich grzechów przez bogobojnych rodaków na ucho zaufanego kapłana, który być może niczym Ojciec Mateusz również może się okazać cyklistą i wszystkie inne lżejsze grzechy typu: kradzież, cudzołóstwo, zabójstwo, przemoc w rodzinie zostaną odpuszczone, ale zatarg z rowerzystą już nie, a co za tym idzie będą musieli przeżyć święta z grzechem na duszy. A jak tu potem rąbać świąteczną gorzałę z takim ciążącym brzemieniem?

Potem pozostało mi się tylko przedrzeć przez miasto, a na osiedlu kupić śniadanie.

Wiatr mnie dzisiaj troszeczkę wymęczył, sponiewierał i zabrał cenne kalorie z organizmu. A niech sobie bierze, cała frajda jest w szamaniu pyszności ;-)


                                                                                Żeby nie było, że nie byłem ;-)