Dojazd na wyścig

Poniedziałek, 12 września 2016 · dodano: 12.09.2016 | Komentarze 2

Dojechaliśmy cało i zdrowo :)

Bike Challenge 2016

Niedziela, 11 września 2016 · dodano: 12.09.2016 | Komentarze 10

Z Krzysiem dojechaliśmy luźną nogą na Maltę, skąd miał się odbyć start wyścigu. Mieliśmy godzinę czasu do rozpoczęcia naszego dystansu (120 km), więc pojeździliśmy po miasteczku zawodów, aby zobaczyć czy wpadnie nam w oko coś ciekawego. Nic takiego nie nastąpiło, ale za to był serwis Shimano. Wyczułem okazję i poprosiłem serwisanta o wyregulowanie tylnej przerzutki, na co mi nie wystarczyło czasu od wakacji. Fachowiec wziął mój rower na warsztat, dwa razy zakręcił korbą, raz coś podkręcił i oddał sprzęt w moje ręce. Lekko się zdziwiłem, bo cała operacja nie trwała więcej niż 30 sekund. Przez moment zachodziłem w głowę czy faktycznie wyregulował i taki z niego Kozak, czy zrobił to na odczepnego gdyż usługa była darmowa? Po przejechaniu krótkiego odcinka doszedłem do wniosku, że jednak fachowiec. Mi więcej czasu zajmuje spuszczenie powietrza z koła :)

Następnym naszym krokiem był zakup wody i nawodnienie organizmu, bo już upał pokazywał swoją moc. Przeczekaliśmy nadmiar czasu w cieniu, a następnie ruszyliśmy na start. Trochę zajęło nam odszukanie sektora „B”, ze względu na brak oznaczeń, ale ostatecznie stanęliśmy wśród wielu zapaleńców współzawodnictwa sportowego. Gdy zbliżała się magiczna godzina wypuszczenia wszystkich hartów na trasę, ogłoszono przesunięcie startu o 10 minut z przyczyn technicznych. Przeczekaliśmy ten czas w cieniu, następnie znowu podeszliśmy do naszego sektora i życzyliśmy sobie z Krzysiem powodzenia.

W końcu nadszedł moment startu. Oczywiście od początku był ogień. Dwa pierwsze zakręty nerwowe, następnie długa prosta aż do Solnej, a na niej przesuwałem się do przodu aby nie zostać w czarnej dupie na końcu. Kolejno pokonaliśmy Śródkę, Hlonda, Gnieźnieńską i wyjechaliśmy z miasta. Na tym etapie trwały jeszcze przetasowania, aby po kilku kilometrach wszystko się podzieliło i było jasne, że nasz sektor został podzielony na minimum trzy grupy. Ja byłem w drugiej i nie było źle. Przez pierwsze kilometry średnia oscylowała koło 45 km/h aby później na szczęście trochę stracić na impecie.

Po 35 km zgodnie z przewidywaniami pojawiło się pulsowanie w głowie spowodowane zwiększonym wysiłkiem w upale. Przewidziałem taką sytuację, zabrałem ze sobą pigułkę i zażyłem. Po chwili wszystko wróciło do normy i tak już zostało do końca.

36 km – pierwsza strefa hydro. Łapię iso i wkładam do koszyczka. Staram się podgonić grupę, bo nie wszyscy zwolnili i po dziesięciu sekundach już nie mam napoju, bo wypada na asfalt. Czule go odprowadziłem wzrokiem i sięgnąłem po własny zapas, który wiozłem na plecach. Dodam, że startowałem z 3x0.75 zapasu nawodnienia, więc strata dodatkowego picia nie była wielka. Gdzieś za Tucznem pojawia się auto jadące z przeciwka, którego nie miało prawa tam być. Kierowca łaskawie w ostatniej chwili zjechał na bok, a swoje uwielbienie dla kolarzy dał poprzez wyciągniętą w naszą stronę przez okno rękę z wysuniętym środkowym palcem. Chyba tylko szybkiemu tempu peletonu zawdzięcza, że nikt błyskawicznie nie zareagował i nie poleciał w jego stronę duży zestaw bidonów. Ciężki przypadek z kolesia.

60 km – doganiają nas harty z sektora „C”. To musiało w końcu nastąpić. Osobiście nie mam nic przeciwko aby siąść im na koło i bez skrupułów to robię :) Od czasu do czasu widać wóz serwisowy Shimano pomagający pechowcom. Niestety również są kolizje, które będę widywał aż do mety. Chyba już jesteśmy po nawrocie na Gnieźnieńskiej.

70  km – zjadam profilaktycznie drugi żel, abym z „braku prądu” nie zaparkował w pewnym momencie pyskiem w asfalcie.

76 km – drugi punkt hydro, kolejne wywrotki. Sokolim wzrokiem wytypowałem butelkę z wodą trzymaną przez wolontariusza, namierzyłem niczym snajper i po chwili już była moja. Wypiłem połowę, reszta znalazła swoje miejsce na rozgrzanej głowie.

90 km – nieoczekiwanie pojawił się trzeci punkt hydro, którego nie było w planach wyścigu. Kolejna flaszka wody padła moim łupem. Niestety znowu były wywrotki. Pięć kilometrów dalej zjadam ostatni żel i mam po nim wizję swojej osoby na podium. Po czasie okazało się, że był z Kolumbii, a skład specyfiku nieznany. Grunt, że wizje po nim były fantastyczne, lecz niestety nierealne ;-)

100 km – uff, nareszcie wjechaliśmy do Poznania z tej samej strony co wyjeżdżaliśmy, cały czas dużą grupą. Staram się trzymać czołówki, ale gdy podganiam grupę stając na pedałach, łapią mnie od jakiegoś czasu skurcze w udach. Na Warszawskiej stawka ciągnie się jak z gumy, nogi mnie palą, harty skaczą do przodu, a ja jak ratlerek kąsam własne zęby i ledwie nadążam za wszystkimi. Nie poddaję walki przed czasem.

110 km – Antoninek. Znak 5 km do mety. Stawka nieco zwolniła, ja wyszarpałem kilka pozycji do rankingu ambitnych amatorów. Na Światopełka widzę latający rower i kolarza na glebie. Po jego minie wnioskuję, że w tym momencie mógłby zabić prowodyra jego gleby, jeśli takowy był. Browarną mocno w dół i pod górę, skręt w prawo który znam doskonale i który biorę po wewnętrznej zyskując jeszcze kilka pozycji, a następnie ostatnia prosta. Próbuję dojść dwójkę kolarzy będących przede mną ale...

...116,3 km wyprzedzam tylko jednego i META!!! Zjeżdżam pod strefę finishera, odbieram medal i czekam na Krzycha, który przybywa niebawem.




Gratulujemy sobie i po chwili dołącza do nas Monika z Wojtkiem, którzy nam kibicowali. Po chwili idziemy po jedzenie i napoje w w/w strefie. Trochę przypomina to system kartek z minionej epoki. Cokolwiek dostaję, zaraz mam to odhaczone na opasce zawodnika. Gdy zaryzykowałem pytanie o dodatkowe piwo, wzrok wolontariuszki o mało co mnie nie wbił w glebę. Pytanie o trzecie w takiej sytuacji już nie miało sensu, o czwarte było bezpodstawne, piąte wydawało się nierealne :). Spędziliśmy tam około 15 minut i nastąpiła ewakuacja. Odebraliśmy swoje rowery i ruszyliśmy do auta, którym przyjechał Wojtek i zawiózł nas do domu. Nie dla tego, że nie mieliśmy sił na powrót o własnych siłach, ale moi goście mieli kawał drogi do domu, a jeszcze chciałem uszykować kolację, zanim ruszą w drogę.

Z samego wyścigu jestem bardzo zadowolony. Wykręciłem czas 3:04:31, co dało mi średnią 37,78 km/h. Mam nadzieję, że za rok znowu będzie mi dane pojechać w tej imprezie.



                                   Tuż przed zapakowaniem do auta. Rower nie wielbłąd, też musi pić :)



Pokaż trasę GPS

Serwisówkami do serwisu po serwis

Czwartek, 8 września 2016 · dodano: 08.09.2016 | Komentarze 4

W zwykłych okolicznościach dałbym sobie spokój dzisiaj z rowerem, ale że okoliczności były niezwykłe, to mój tyłek znalazł się na siodełku. Tymi okolicznościami była potrzeba wyregulowania tylnej przerzutki, gdyż po pracy wszystkie punkty są już zawsze zamknięte.

Bez napięcia na dystans ruszyłem spróbować szczęścia w dwóch serwisach. Ale zanim dojechałem do pierwszego, przed Lusowem skręciłem w drogę, która zawsze mnie kusiła nieznanym kierunkiem. Gdy już nią jechałem, rozpostarły się przede mną serwisówki, którymi także jeszcze nigdy nie jechałem. Najpierw obadałem lewą flankę, potem prawą, a następnie pojechałem prosto aby wynurzyć się w Przeźmierowie. Skoro tam dotarłem, to dojechałem do pierwszego na mojej liście sklepu rowerowego i tak jak myślałem zastałem go zamkniętym. Zawróciłem i jadąc tą mieściną, wyhaczyłem okiem Jurka machającego mi z auta. Zatrzymałem rower, usiedliśmy na przystanku i przegadaliśmy dobre pół godziny. Następnie pojechałem do Skórzewa i w drugim serwisie otrzymałem odpowiedź od gościa przeżuwającego bułkę za ladą, że od ręki nie ma opcji i trzeba rower zostawić. Podziękowałem i prościutko pojechałem do domu, gdyż zrobiłem się mocno głodny, tym samym kończąc dzisiejszą rundkę śmiesznym kilometrarzem. Teraz dwa dni przerwy i w niedzielę szybka setka z tysiącami kolarzy.

Plan na niedzielne ściganie mam mocno sprecyzowany, a mianowicie robić wszystko aby się nie wychylać i nie stanąć na podium :) Idę w zakład o każde pieniądze, że mi się to uda zrealizować hehe.

Kopia

Środa, 7 września 2016 · dodano: 07.09.2016 | Komentarze 9

W zasadzie dzisiejsza jazda, to kopia z dnia wczorajszego. No może nie idealna, gdyż jakieś różnice były. To było kopiowanie w stylu naszego ministra MON, który do ksera wkłada raport z wypadku w Smoleńsku informujący o katastrofie komunikacyjnej z winy załogi samolotu, a wyciąga kopię mówiącą o podłożeniu bomby przez szczerbatego Iwana w walonkach, strasznym wybuchu i dobiciu wszystkich przez brzozę będącą na liście płac PO ;-)

U mnie istotną różnicę stanowił dojazd do paczkomatu po odbiór zamówionej opony. Niestety akcja się nie udała za sprawą słońca, które tak świeciło w ekran paczkomatu, że nic na nim nie było widać. Ręce mi na ten stan rzeczy opadły i niestety będę musiał podjechać jeszcze raz.

Oryginał, kopia jutro

Wtorek, 6 września 2016 · dodano: 07.09.2016 | Komentarze 0

Nic ciekawego poza brakiem czasu na cokolwiek

Objazd trasy ze Zgrupką

Niedziela, 4 września 2016 · dodano: 05.09.2016 | Komentarze 11

Sobota. Nastał w końcu ten czarny dzień, kiedy wróciłem z urlopu, czyli wszystko znowu stało się do dupy. Mój umysł płakał, ciało ryczało, samopoczucie wyło w niebogłosy. Na szczęście wyczytałem w czeluściach internetowych, że Zgrupka Luboń robi w niedzielę objazd trasy wyścigu, mającego miejsce za tydzień w Poznaniu.

Następnego dnia budzik mnie wyrwał z wyra, coś zjadłem i ruszyłem na miejsce ich tradycyjnego spotkania, wraz z pierwszym pianiem koguta. O 8:00 gdy wszyscy chętni już byli na miejscu, wyjechaliśmy na objazd trasy. Przez miasto jakoś mi poszło, na trasie w kierunku Gniezna nie było najgorzej. Po zjeździe z głównej drogi zaczęły się hopki, na których zacząłem powoli umierać, będąc po urlopie obżarty jak świnia, opity piwem niczym wioskowa moczymorda i utuczony nie mniej niż przeciętny amerykański miłośnik fast foodów :). W sukurs przyszedł deszcz który sprawił, że doszedłem lekko do siebie.

Odcinek koło Tuczna nie nadaje się nawet do zelżenia, a co tu mówić o ściganiu czołówki niedzielnej imprezy. Trup będzie tam padał gęsto :(

Po ponownym wyjeździe na trasę gnieźnieńską było pod wiatr i to wystarczyło abym za Pobiedziskami stracił kontakt z grupą, której już nie dałem rady dojść. Jedyne co mnie mogło w tej sytuacji pocieszyć to fakt, iż byłem jednym z bodaj czterech urwanych. Niestety żadna to dla mnie radość. Doczłapałem się pod biedrę na starołenie, pożegnałem z tymi co jeszcze tam byli i zmęczony powlokłem do domu.

Szczerze mówiąc nie myślałem, że moja forma jest w tak katastrofalnym stanie, ale nie będzie mi żaden specjalny trening przed wyścigiem, psuł zabawy na urlopie ;-) Jako bonus wpadła kolejna setka w tym roku.