Duch......ota!!!

Piątek, 12 czerwca 2015 · dodano: 12.06.2015 | Komentarze 5

Skoro wczoraj słowo się rzekło, że pojadę inną trasą to musiałem sobie na dzisiaj coś wykombinować. Padło na Osową Górę. Na dworze coś tak nijako było. Niby świeciło słońce którego nie było, niby zbierało się na deszcz którego się nikt nie spodziewał. Słowem pogoda widmo.

Dziwnie dzisiaj mi wypadło przy piątku, że najpierw postanowiłem pojeździć, a dopiero później zrobić weekendowe zakupy i ogarnąć całą resztę. Zupełnie odwrotnie niż zazwyczaj. Ruszając w oddali widziałem dziwnie ciemne niebo i szczerze mówiąc lekko mnie to zaniepokoiło. Ale podobno z cukru nie jestem to puściłem ten fakt w niepamięć. Może i nie było dzisiaj jakoś piekielnie gorąco ale za to dziwnie duszno. Już wówczas przeczuwałem, że coś z tego może spaść.
O zamkniętym przejeździe nawet nie wspomnę ;-). Następnie przedarłem się przez ul. Hlonda i dalej skierowałem się na Luboń, gdzie na wysokości Dębca faktycznie powstała droga dla ruchu wewnętrznego Aquanetu, prosta jak stół, puściutka i zamknięta dla ruchu pieszego oraz rowerowego. He, przynajmniej nie było na niej tłoku. Odcinek do Łęczycy to istna walka o życie. Moje życie, bo kierowcy jadący w tamtym kierunku byli jacyś mniej cywilizowani od tych na mojej stałej trasie. Koło Puszczykowa zrobiło się luźniej i spokojniej, a mijając tablicę Mosina moje myśli już tylko zaprzątała myśl o wspinaczce na Osową Górę.
Gdy zacząłem się wspinać, zapłakałem.
Gdy byłem w połowie, sapałem jak lokomotywa.
Gdy wjechałem na szczyt, byłem mokry jak ściera w panującej duchocie.

Na szczęście zjazd był dużo mniej wymagający, a po jego zakończeniu wybrałem się w drogę powrotną przez Czapury aby zrobić namiastkę pętli i nie wracać po swoich śladach. Niestety błędnie oceniłem jakość nawierzchni w stronę domu. Na swoje usprawiedliwienie mogę dodać jedynie, że w tę stronę jechałem po raz pierwszy. Cały czas miałem wrażenie, że aż do Czapur ktoś wyłożył drogę starymi tarkami, których kiedyś używało się do prania. Cały czas cholerne fale Dunaju zastygłe w swej martwocie. Wytrzęsło mnie za wszystkie grzechy Matki Teresy i kilka moich własnych. Oklętą Starołęcką po tym wszystkim wspominam niczym ostoję spokoju i doskonałości. Czary goryczy dolał przejazd przez miasto wśród mrowia rowerzystów, poruszających się na zasadzie uwolnionych atomów. Chaos to jedyne słowo które przychodziło mi do głowy. Niestety tamten kierunek zamykam dla siebie na jakiś czas jako nieprzystosowany do życia w społeczeństwie. Do domu dotarłem mokrusieńki, lało się ze mnie, ale nie ma co się dziwić, bo gdy 40 minut później wyszedłem na zakupy to przyszła burza.

Chociaż w sumie co za różnica czy byłem mokry od jazdy w duchocie, czy od deszczu.

Pewnie że jest różnica. Przynajmniej rower pozostał czysty.